MIDLIFE CRISIS

Η πραγματική κρίση μέσης ηλικίας έρχεται λίγο πριν – λίγο μετά τα 30. Όταν…

…παντού γύρω σου μιλάνε για spread, χρησιμοποιούν λέξεις-φράσεις όπως «μηχανισμός στήριξης», «χρηματοπιστωτικός κλοιός», «αποπληθωρισμός»… εσύ δεν καταλαβαίνεις τίποτα, αλλά διαβάζεις πια τα σομόν ένθετα για να συμμετέχεις στο νέο trending topic/ βαυκαλίζεσαι ότι ανήκεις στη «γενιά του Δεκέμβρη», αλλά «δεν είσαι 18 φίλε», είσαι η «γενιά του ΔΝΤ»/ πρέπει να αποφασίσεις αν είσαι με εκείνους που λένε ότι «φταίμε» ή..
με τους άλλους που λένε ότι «μας πολεμάνε», όσο μεγαλώνεις πρέπει να διαλέγεις στρατόπεδο/έχεις ζήσει τουλάχιστον δυο γενιές «τρομοκρατών» αλλά μόνο έναν Σόμπολο/ ανοίγεις ξανά την πόρτα στην οικεία κλισέ μελαγχολία που έχουν οι κιθάρες, τώρα πια μπορείς να παραδεχθείς ότι παρότι μεγάλωσες με clicks & beats, την κρίσιμη στιγμή ψάχνεις το ‘Dry The Rain’ / τα ποτά δεν είναι μπόμπες, εσύ πια δε φοβάσαι να μεθύσεις/ καλά ΟΚ τα ποτά ΕΙΝΑΙ μπόμπες/ ζηλεύεις την ενέργεια που βγάζει η τριάδα Acid Baby Jesus – Bazooka – The Royal Etiquettes, εσύ γιατί δεν έμαθες ποτέ να γρατζουνάς;/ σιχαίνεσαι να σου απαντάνε «ποτέ δεν είναι αργά», το ξέρετε και οι δύο ότι δεν το εννοούν/ έχεις λιώσει το dvd του ‘Nirvana live @ Reading’ και παθαίνεις με τα ‘90s αυτό που κορόιδευες στο ‘80s revival: το αγελαδινό χαμόγελο της νοσταλγίας / στο http://thathipsterporn.tumblr.com δεν σε καβλώνουν τα βυζιά, αλλά η «τέχνη»/ αντιλαμβάνεσαι ότι πια στα μπαρ είσαι μεγαλύτερος από το 90% των θαμώνων/ κρατάς το ποτό σου, κάνεις λίγο στην άκρη κοιτάς το πλήθος που διασκεδάζει και συνειδητοποιείς ότι τους ξέρεις όλους… ή τους έχεις «ξαναδεί»/ όσα μεγαλώνοντας νόμιζες ότι είναι «αριστερά» καταλαβαίνεις πια πως έχουν καταντήσει ακριβώς το αντίθετο/ ακούς techno στο σπίτι και indie έξω/ γνωρίζεις όλο και πιο συχνά ανθρώπους που δεν θυμούνται το Ευρωμπάσκετ και το όνομα «Γκάλης» δεν τους λέει και πολλά/ κατεβάζεις διαρκώς ταινίες και σειρές, αλλά τα βράδια που δεν μπορείς να κοιμηθείς ξαναβάζεις το “Less Than Zero” ή το ‘Wonder Boys”/ ο πραγματικός χρόνος που κάνεις την ετήσια ενδοανασκόπηση είναι η στιγμή που οι Last Drive παίζουν το ‘Blue Moon’ στο μαγιάτικο live / με τις μικρές δεν μπορείς να συζητήσεις, με τις συνομήλικες δεν μπορείς να συνεννοηθείς, με τις μεγάλες δεν θες να αράξεις/ τους μικρούς δεν τους παίρνεις στα σοβαρά, τους συνομήλικους δεν τους εμπιστεύεσαι, τους μεγάλους τους βαριέσαι/ δεν παίρνεις πια εκείνη την «άγρια χαρά» όταν γίνονται επεισόδια ούτε στους δρόμους ούτε στο γήπεδο, δεν φλώρεψες – αυτά έγιναν προβλέψιμα / έχεις δει τα σαμπουάν να «βαφτίζονται» πέτρες και τα ράστα να εμπίπτουν στις διατάξεις του κουκουλονόμου, η ελληνική δικαιοσύνη είναι πάντα ανεξάρτητη στο πλευρό σου – αρκεί να μην είσαι ανήλικη αλλοδαπή και σε βιάζουν στην Αμάρυνθο/ αγχώνεσαι γιατί τα ταξίδια που πάντα ανέβαλλες για όταν «θα έχεις λεφτά», «περισσότερο χρόνο» κτλ. μπορεί και να μη γίνουν ποτέ/ ακούς να μιλάνε για το ασφαλιστικό, αλλά εσύ έχεις πάψει να αναρωτιέσαι αν θα δουλέψεις ποτέ χωρίς μπλοκάκι/ αμφιβάλλεις ότι ο Μίκης Θεοδωράκης είναι εκείνος ο άνθρωπος για τον οποίο σου μιλούσαν κι έτρεμαν οι γονείς σου/ στα κρυφά ομολογείς ότι μπορεί ο Μέσι και ο Λεμπρόν να είναι (ή να γίνουν) καλύτεροι από Μαραντόνα και Τζόρνταν/ έχεις διαπιστώσει προ πολλού τη μανιέρα του Irvine Welsh, αλλά κάθε φορά που κυκλοφορεί σπεύδεις/ βλέπεις τους 50ρηδες να καβλαντίζουν στο facebook και αναθεωρείς τι (δεν) θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις/ αλλά κι εσύ πια φλερτάρεις μόνο στα chatrooms ή όταν είσαι λιώμα/ θα ήθελες απλά να κάνεις έναν καινούριο φίλο…τον Ian Svenonius…
τερέζος